<img src="https://images.aposto.com/2021/11/1/1639403289653.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.59" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable" width="550">Sevdiğimiz isimlere “içinde yaşamak istedikleri film ya da diziyi” sormaya devam ediyoruz. 28. konuğumuz <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/ZeyNora" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor none medium; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Zeynep Dadak</a>, seçtiği diziyse Buffy the Vampire Slayer. Kimi filmlerin dünyasının sınırları zaman zaman, düz dünyacıların inançlarını andırıyor. Sanki filmin zaman-mekânı içerisinde yürüyorum yürüyorum, ama kenarına geldim mi aşağıya düşüvereceğim. Bir tür yarım kalma hissi. Bazen bu his zamana yayılıyor. Film içimde büyüyor ama işte evreninin sınırlarına varıyorum, artık bana orada yer yok. Bunun tam tersini hissettiğim, beni içine çeken, kendimi parçası hissettiğim, kıvrılan, açılan döngüsel evrenler de var oysa… Bu Cronenberg’in Videodrome’undaki gibi televizyondan beni zorla içine çeken bir el değil, kurallarına, karakterlerine ve hissiyatına beni ortak eden bir çağrı. Örneğin yedi sezona yayılan, kimilerince 2000’ler başının kitsch ve yüzeysel örneklerinden kabul edilen, oysa içine daldınız mı katman katman açılan Buffy the Vampire Slayer. Dizi her jenerasyonda seçilmiş bir kadın vampir avcısı olduğunu açıklayarak başlıyordu. Oysa bu seçilmiş kız bildiğimiz kahramanlara pek benzemiyordu; öldürmesi gereken vampirlere âşık olan, zaaflarıyla kendini tehlikeye atan ama sorumluluğunu öyle ya da böyle taşıyabilen genç bir kadındı Buffy. Canavar metaforlarını kendi arzularımızla, karanlık yanımızla ve hayallerimizle harmanlayan dizinin son sezonu, neden kendimi bu evrenin bir parçası hissettiğimi açıklar nitelikteydi. Seçkinlerin, seçilmişlerin değil, çalışmaktan ve yan yana durmaktan vazgeçmeyen kadınların savaşıydı bu. Dizinin finalinin üzerinden neredeyse yirmi sene geçmiş olmasına rağmen, kendimi hâlâ zaman zaman bu vampir avcısı kadınlardan biri gibi hissediyorum.

Bu Hafta Ne İzlesem?

ANGST İnsanları'nda iklim krizi, azınlık hakları, kimlik politikaları, döngüsel ekonomi ve aktivist kültürlerle ilgilenen, bunları kendi meselesi hâline getirenleri yakından tanıyoruz. Beşinci konuğumuz turkfanfiction.net'in kurucularından Dilek Güven.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Röportaj:&nbsp;Alara Demirel (@polyjuicepotion)Türkiye'deki ilk fan fiction yazarlarından biri, site kurucularından birisin. Bu janr senin için ne ifade ediyordu? Neden kendi deneyiminden yola çıkarak bir site kurma kararı almıştın?İlk defa internet siteme başladığımda yaptığım şeyin hayran kurgusu (fan fiction) olduğunun farkında değildim. O dönemler piyasada en ünlü olan fandom’lar benim için Lord of the Rings (LOTR) ve Buffy the Vampire Slayer (BTVS)'dı. Her ikisinin de Türkiye’deki hayran sitelerinin öncülerinin yanında forumlarda mesajlaşıp bölüm yorumları yazarak ve sonra kendi fan fiction’larımı yazarak konuya dâhil oldum diyelim.BTVS, o dönem benim kalbimde büyük yer kaplıyordu — hem dizisi hem siteleri hem de hayran hikâyeleriyle. Üniversiteye hazırlanışım, kazanışım, ilk yıllarım hep o dizinin eşliğinde geçti. Fandom&nbsp;da böyle bir şey zaten, herkes için hayatının önemli bir dönemini temsil eden bir kavram.Fan fiction benim için bir kaçıştı. Sevdiğim evrenin içinde biraz daha uzun süre kalabilmek, onu kendi hayal gücümle genişletmek ve bitmediği inancıyla kendimi avutmaktı biraz da. O dönemler yabancı dilde bu işi iyice alıp götürmüş <a fr-original-style="" href="http://fanfiction.net" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">fanfiction.net</a> vardı sadece. Orası da samanlıkta iğne aramak gibiydi.&nbsp;<a fr-original-style="" href="http://turkfanfiction.net" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">turkfanfiction.net</a>'i kurma fikrini üstlenemem, o fikir o dönemlerdeki rumuzuyla Glenien’e aitti. Site kurulduktan sonra orasının da bir çeşit “samanlık” hâline gelmesini engellemek için moderatörlük yapısında iş yapmaya başladık. Bir gerçek hayatımız bir de fan fiction hayatımız vardı âdeta. Sabahları finans şirketlerine kod yazıp akşamları Drarry, Dramione, Snarry&nbsp;hikâyeleri onaylıyordum.Tek başıma moderatörlük yaptığım dönem sanırım daha çok akılda kalmış çünkü ben daha esnek ve kucaklayıcıydım — fan fiction&nbsp;benim için hiçbir zaman mükemmel bir edebiyat eseri çıkarmak değildi.&nbsp;Hayali yaşatmaya devam etmek ve onun keyfini paylaşmaktı. Nitekim yetişkin hayatın curcunası bizi o arenadan uzaklaştırıp yerini diğer gençlere ve büyük oranda da Wattpad’e bırakana kadar uzun yıllar da öyle oldu.&nbsp;Bu işi iyi ki yaptık ve iyi ki o dönem “yazmak” kavramını sadece bunu iş olarak yapan basılı yazarlara değil de gönlünü kaptıran herkesin ulaşabileceği bir modele, adeta bir mabede çevirdik. Benim için her zaman öyle kalacak. Kişisel sitem <a fr-original-style="" href="http://luplex.com" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">luplex.com</a>'u 13 yıldır kapatmamamın yegâne sebebi de bu. “Gitmesek de kalmasak da o köy bizim köyümüzdür,”&nbsp;diyerek hâlâ orada yolu düşenleri bekliyor.Fan fiction&nbsp;geniş bir janr olmasına karşın en fazla hikâye gördüğümüz fandom'lar genelde Çocuk ve Genç Yetişkin Edebiyatı ürünlerinin üzerine oluyor. Sence bunun sebebi ne?Büyüme hikâyesi (coming of age) dediğimiz büyümekle çocuk kalmak arasındaki gençlik maceralarının her zaman daha fazla alıcı bulacağını düşünüyorum — o dönemin hem soluk bir geçmişi hem de son derece şekillenebilir belirsiz bir geleceği var.&nbsp;36 yaşında, evli, haftada 40 saat çalışan bir anne olarak gönlüm hâlâ genç yetişkin janrasındaysa sanki bu durumun ölmesi mümkün değil. Fan fiction da işte o soluk geçmişle belirsiz gelecek arasında bir yerde bağ kurmak için var. Şimdiyi eserin kendisinden okuyup geçmişi netleştirmek ve olası gelecekleri kendi zevkimize göre şekillendirmek inanılmaz heyecanlı.&nbsp;Yetişkin eserlerde o belirsizlik çok olmuyor, en azından benim şimdiye kadar okuduklarımda öyle. Yaşlar büyüyüp hayatlar biraz daha yerine oturmuş olunca — iyi veya kötü şekilde — devamını getirmek insanın içinden gelmiyor.Fan fiction&nbsp;doğası gereği temsile açık bir alan. Yetişkin veya yazar tahakkümünden uzak bir memleket. Bu bağlamda özgür bir mecra olduğunu düşünüyor musun?Bence fan fiction bir terapi aracı ve herkes için herkesin istediği şekilde olmalı. Onları iyileştiren; yer yer kathartik yer yer de özledikleri heyecanları yaşatan; bilmediklerini nispeten öğreten bir doktor, terapist veya öğretmen!&nbsp;Kendi adıma fan fiction’da kurallar olmasını asla kabul edemiyorum. “Şu karakterle bu karakter beraber olamaz,” veya “Şu karakter böyle davranamaz,” kalıpları benim lügatımda yok. O karakteri o şekilde okumak istemiyorsanız buyrun sıradakine alalım sizi!İfade özgürlüğü, en çok fan fiction’da geçerli olmalı. Ne okuyan ne de ona konu olan orijinal eserin sahibinin bu konuda bir fikir belirtmesi, kendine göre bir takım kurallar koyması ve herkesin buna uymasını beklemesi bana Kuzey Kore’deki tek tip saç kesimlerini hatırlatıyor. Okuduğun veya yazdığın şey de en az saç kesimin kadar sana has ve biricik olmalı. Yüreğinde ne varsa o yazmalı orada; illa arkasında bir okuyucu kitlesi olmasına veya sitelerde görüntülenme rekorları kırmasına gerek yok. Yazmak iyileştirir ve özgür olduğu sürece iyi gelir.

Buffy the Vampire Slayer ile ilgili hikayeler